Ik fiets terug van de Leeuwarder Wirdumerpoortsdwinger naar huis, Haven 8, Marsum.
Ik sluit af. Einde vergadering. Slot er op, luik dicht. Ik til m’n fiets van boord, van dat magistraal mooie dek van Stânfries X. Nu varend erfgoed, ooit symbool van handel en vooruitgang. Gevormd in staal zoals staal kan zijn. Hard, glad, strak. Mooi.
Terug. Tweehonderd meter Willemskade, @Museumhaven Leeuwarden, de regen is klaar met neerdalen. Opdrogende natheid van soms sleetse stadse klinkers op de monumetale kade. Beelden van ladende en lossende schepen en zwoegende mannen contrastereen in mijn hoofd met die Bonnemasiaanse knipoog op 115 meter hoog. Uit m’n ooghoek raken trotse kluiverbomen elkaar bijna, zo belicht door ’n tipje stadslicht. Even verder smoest een witte tjalkenromp met de hoekige kade. Staal en steen in een late, natte stadse omarming. Voorbijgaand in het voorbijgaan van de tijd. Op naar het dorp.
Erfgoed, drijvend en vast, ze groeten me deze avond. Stadse kade vol geschiedenis, verhaal van handel, arbeid, armoe en rijkdom, soms nauwelijks verteld en verbeeld. Willemskade Leeuwarden, ontwikkeling van een stad. Handel over water, ooit, met de dorpen om haar heen. De een niet zonder de ander, de ander niet zonder de een…Water, metafoor van geschiedenis en vooruitgang. Nooit vergeten, te vaak verzwegen.
Ik fiets, glimp steen, staal, strakke lijnen, souplesse, scheepse vorm, kant, vorm, zeeg…Haven 8 Marsum is even verderop. De stad, het dorp. Verbinding. Water. Havens. Beweging. Thuis.
Mooier dan het natte nat van opspattend water kan het niet meer worden….
Recente reacties