06 - 1962 3489 info@niekdonker.nl

Ik ben geboren in Zwolle en woon sinds 1999 in Friesland. Ik ben gaan houden van dit waterrijke land vanaf de dag dat ik er leerde zeilen. De aanleiding daarvoor lag in een weekje zeilen met mijn tante Anna, die een prachtige Zestienkwadraat (een echte Helder, de 3240) had liggen op het Paterswoldsemeer. Logeren in het Groningse Paddepoel en iedere dag op de fiets naar het meer en zeilen maar. Een beleving op sokken. Mijn lieve tante was namelijk zo gehecht aan haar boot, dat schoenen taboe waren aan boord. Sokken niet en hoewel ze op de zorgvuldig gelakte houten vlonders minder praktisch bleken, mocht het mijn pret niet drukken.

En wat niet wordt opgeschreven…

De eerstvolgende zomer (zo lang moest ik toch wel wachten) stapten we, zus en ik, op de fiets naar Gaastmeer waar aan de rand van de weilanden pal aan de Inthiemasloot een Nivon- kampeerboederij stond. Daar leerde ik de eerste zeilbeginselen in theorie en praktijk. Het smaakte snel naar meer. Een jaar later ging ik naar Zeilschool Het Molenhuis, magistraal gelegen aan de Ee in het hart van watersportdorp Woudsend. Ik ben er jaren gebleven, heb er mijn hart verpand, aan het zeilen, de omgeving, de beleving van water. Na mijn eerste zeilexamen – pal voor Pasen, windkracht zes, ijs aan dek en zulke kouwe klauwen na een paar uur varen dat zelfs de beste berenburg me niet meer warm kreeg – werd ik zeilinstructeur. Het begin van vele jaren leerzame lol, vrienden maken, lesgeven, vrijwilligerswerk, de bootjes en het historische houtzaagmolencomplex mede onderhouden, Friesland ontdekken en wat er verder allemaal bijkwam en deze pagina nooit zal halen…

Intimiteit en schoonheid

Van dat waterrijke land ben ik steeds meer gaan houden. De meren, de slootjes, de ondieptes en rietkragen, de eilandjes, havens, haventjes en vergezichten, sluisjes (ook om zelf te bedienen), de dorpjes en steden, de rand van het Wad, dat heerlijke zilte nat. De invloed van het water op het land, de impact en indrukken in het landschap. De mannen op hun bankjes die alles beter weten, norse kroegbazen die bij nader inzien ook aardig bleken te kunnen zijn, in beton gegoten ambachtsmannen met prachtige verhalen, het meisje van de bakker waar ik iedere dag terloops naar keek en niets tegen durfde te zeggen. Friesland.

Eindeloos mooi, intiem, dankbaar, ontelbaar gekoesterd en een enkele keer vervloekt na een hele dag Bergumermeer in de eindeloos zeikende regen bij windkracht twee. Met Zestienkwadraten, Valken, kajuitzeilbootjes en skutsjes tot en met een paar jaar geleden dat heerlijke kajuitmotorbootje ‘Picardie’ met de perfecte afmetingen om mijn lief Marijn met ‘mijn’ waterrijke Friesland te laten kennismaken. Na twee weken varen, ontdekken, heerlijke haventjes, magistraal gelegen Marrekrite-steigers en slenteren langs de waterkant was ze verkocht. Sinds dat moment begrijpt ze waarom ik zo gek ben op water en op alles wat er ligt tussen Woudsend en HarlingenGaastmeer en de Oudega’s , Terkaple, Balk, de Alde FeanenGrou of Oppenhuizen. Friesland.

Dat is mijn Friesland: het land dat zich gevormd heeft langs en dankzij het water; het water als fundament van ontwikkeling, van ambacht en cultuur, van ruimtelijke ordening, vooruitgang, van leven en werken, van passie en plezier.

Tot de bui losbarst en dan blijven zitten

Op mijn verjaardag twee jaar terug reden we op initiatief van Marijn naar Woudsend, mijn vergaarbak vol herinnering. We maakten een rondje door het dorp waar ik bij iedere steeg, iedere stukje water en uiteraard bij de brug, ontelbare verhalen kan vertellen. Ik hield het kort, want anders kom je nooit op de plek waar je wilt zijn. Voor die augustusdag was dat Omke Jan, een heerlijke tent met dito terras aan het water, op de hoek van Iewal en Nije Buorren, pal naast m’n oude zeilschool Het Molenhuis. Wat een feest. Gewoon zitten aan het water, kijken, praten, biertje in de hand, vertellen, lachen en commentaar geven bij wat zich aan het oog voorbijtrekt. In het zonnetje tot de bui losbarst, iedereen naar binnen vlucht en wij lekker buiten blijven onder de parasol en een extra paraplu, genietend van elkaar en het uitzicht waar ik nooit genoeg van krijg. Dat is Friesland, mijn Friesland.

Het is ook waarom ik over mijn Friesland soms iets over schrijf. Over merkwaardige overwegingen van de marketingjongens- en meisjes van Merk Fryslân die volgens mij het belang van dat water voor Friesland nog niet helemaal begrijpen. Of over mijn Witte Botenplan dat overigens helaas nog niet is uitgevoerd.

(wordt vast weer vervolgd)