06 - 1962 3489 info@niekdonker.nl

Die container zijn we zelf

Losgeslagen, ronddrijvende, zinkende en aanspoelende containers vol fossiele bende op het strand, boze burgemeesters versus het belang van fossielvuilspuitende containerschepen. 270 overboord geslagen stalen dozen vol spulletjes spiegelen wat we doen en niet wensen te laten. Maar ik ben toch niet gek? Wad jij?!

De nog ingehouden boosheid van Bert Wassink, burgervader van Skylge over containerschip MSC Zoe. “(…) …geregistreerd in Panama, een hoofdkantoor in Zwitserland.” Je voelt z’n onmacht over een wereldwijd containerspel dat onder en vooral ook torenhoog bovendeks gespeeld wordt, windkracht negen of niet. Gezekerd of niet, we weten het niet, want zelfs de berichten daarover zijn twijfelachtig: het zou simpelweg te lang duren om alle containers te zekeren, langer dan een dergelijk schip in de haven ligt. Negentienduizend containers per scheepslading, nu raakten er 270 overboord. Percentagewijs bijna niets, maar het is hommeles op de Waddeneilanden. De verzekeraar mag dan daags na de ramp al op Skylge staan, maar als ik Aponte was, CEO van containervervoerder MSC, had ik zelf ook iemand gestuurd. Even aftikken via de verzekeraar is te makkelijk en toont geen verantwoordelijkheid en betrokkenheid bij de omgeving waar je onherstelbare schade aanricht; de tijden zijn veranderd. Je hoort het aan Skylge’s Bert Wassink en Ineke van Gent van Schier. De risico’s voor schepen in de Duitse Bocht zijn bekend, al jaren. Nu wordt het Wad een dingetje. En terecht: het is al jaren werelderfgoed.

Nutteloze relikwieën

Negentienduizend containers per MSC Zoe x zoveel keren per jaar spiegelen wat we doen. Dat is er één, één van de vele containerschepen die langs de Wadden scheert. Containers vol nog grotere en uiteraard veel betere televisieschermen en andere hebbedingespulletjes op weg van de fabrikant in China naar de Mediamarkt of andere schreeuwende aanbieders van de nieuwste technologie die wij niet willen missen. Kostbare en tegelijk veelal nutteloze relikwieën van een weinig duurzaam leven: iedere nieuwe ‘hype’ prikkelt ons consumerende brein. Kunnen kopen betekent willen hebben. Niet de vraag of het nuttig is of noodzakelijk, nee: het kan, dus het moet, vrij naar Descartes.

Los van de hoeveelheid fossiele stoffen om alleen al die elektronica en plastic spulletjes van te maken, van al bijna uitgeputte grondstoffen, van eindeloze hoeveelheden fossiel verpakkingsmateriaal voor het in de winkel ligt en bij u thuis staat, de MSC Zoe kan de vaart er in houden ten koste van een ontstellende megalomane milieuvervuiling. De 20 grootste schepen ter wereld, waarvan de MCS Zoe en z’n zusterschepen de lijst aanvoeren, stoten meer uit dan honderden miljoenen auto’s. Ik begrijp die ingehouden woede en onmacht van Bert Wassink wel. Alle hulp en begrip van iedereen om je heen als het mis gaat, maar je vreest de volgende ramp voor je klaar bent met deze. En na het ruimen, resteert het onzichtbare, de missende containers en hun inhoud, de ernstig vervuilde zeebodem, het verrotte zeeleven aan de stranden, de miljoenen kunststofkorreltjes die hun weg of plekje in de natuur al weer hebben gevonden, de plastic korreltjes etende vissen, de stalen containers onder water in de netten van de plastic vissende vissers…

Ik zie Lutz Jacobi hollend vanaf de Friese zeedijk bij Moddergat het wadwaterendslik in baggeren met de broekspijpen opgestroopt omdat ze de rubberen kaplaarzen in haar onmacht bij de auto vergat, de handen ten hemel heffend bij het aanschouwen van rondvliegend polystyreen, de linkervuist als altijd strijdbaar gebald. Nog geen jaar in dienst als directeur van de Waddenvereniging, nu dit. Dus wat, Waddenkoningin, wad nu? Is Lutz al naar Rottum en Rottumerplaat gespoed om daar de schade op te nemen, bij gebrek aan een burgemeester op die geweldig belangrijke natuur-zandplaten?

Confronterend

De indringende beelden gemaakt door de boven het schip hangende Kustwacht van de 395 meter lange MSC Zoe die op het Journaal worden getoond, brengen de omvang en onmacht van al die gestapelde containers, haarscherp in de huiskamer. Dat vind ik het mooie aan nu, je bent er bij, je wordt deel van het geheel, het is confronterend. Dit zijn jouw en mijn containers, daar gaan onze spulletjes!!

Werelderfgoed Waddenzee, ik benijd je niet. Je moet opboksen tegen de voortdenderende economische, maar aardbol en klimaat vervuilende groei en bestuurlijke onmacht van landen en werelddelen. De ingehouden woede en duurzaam gebalde vuistjes van Bert en Ineke ten spijt; ook Albert de Hoop, voorheen burgervader van Ameland, kaartte het probleem al meer dan 10 jaar geleden nationaal en internationaal aan en zag initiatieven stranden.

Spagaat

Diep van binnen, echt diep van binnen, hoop ik dat jullie vuistjes snel indringende mokerslagen worden, dat social media straks uitpuilen van de opgekropte consumentenemoties tegen zoveel zinloze vervuiling, onnodige verspilling, fossiele vuilspuiterij en dat MSC en concurrent Maersk (je moet wel eerlijk blijven toch?) zich beraden op hun posities die verankerd liggen in volumes en voortdurende kostenbesparingen, omdat zo het systeem nu eenmaal werkt en wij verslaafd zijn aan ‘scherpe’ prijzen. ….Die spagaat tussen bedrijfs- en handelsbelangen en emoties om bestaansrecht, koopgedrag en veranderingsbereidheid, echt, het gaat er van komen. Wanneer laat iedere consument zijn adagium “ik kan er niets aan doen” eindelijk los en gaan we nadenken over fundamenteel veranderen?

Beste Bert en Ineke, ik hoop dat we iets, heel ietsje, leren van dit containerdrama boven jullie Wad waar wij met z’n allen zo graag vertoeven. Dat we iets minder gaan consumeren of op z’n minst anders gaan denken, dat we nadenken over nut en noodzaak voor we on- en offline kopen. Want om het met de Mediamarkt te zeggen: Ik ben toch niet gek? Nou dan! Het Wad is ook jouw en mijn Wad en die container, eerlijk is eerlijk, die container dat zijn we zelf. Noblesse oblige.